JazzClub Nieuw & Diep op zondag 14 mei 2023
Slechts een kleine groep liefhebbers hadden op deze mooie zondag de weg naar JazzClub N&D gevonden. Dan blijkt weer dat de kleine zaal van Theater de Kampanje zeer geschikt is voor jazzconcerten. Ook bij een matige opkomst is het een sfeervolle zaal, met een intieme ambiance tussen publiek en musici.
Trompettiste en componiste Suzan Veneman bleek een frêle jonge vrouw, die haar sextet ontspannen leidde. Geopend werd er met het fijn swingende bebopstuk Punjab van saxofonist Joe Henderson, waarin meteen al de kwaliteiten van haar band hoorbaar waren. Heerlijk koperwerk van de drie blazers over een geolied ritme. Met veel afwisselende solo’s van bijna alle musici. Hierna werden, na een korte inleiding over het ontstaan en motivatie van de driedelige suite Migrations Of The Mind van haar gelijknamige album, twee delen ervan uitgevoerd. Ze vertelde dat de diagnose MS, die vier jaar terug bij haar was vastgesteld tot het schrijven ervan had aangezet. Woede, verdriet, verwarring, bezinning en toch ook weer kracht en inspiratie bleken een fraai stuk muziek te hebben opgeleverd, waarin alle zes bandleden zich van hun beste kant konden laten zien en horen.
En wat een band is dit: pianist Timothy Blanchet, die al diverse keren bij N&D te gast was – vorig jaar nog met Yoràn Vroom’s Group Of Friends – is één van de besten van zijn lichting. Met mooi geplaatste akkoorden ondersteunt hij zowel het ritme als de door de blazers gespeelde chorussen en wisselt ze af met sprankelende arpeggio’s en subtiel opgebouwde solo’s. Hij combineert een licht touche en een ontspannen virtuositeit met een bijna frivole zucht naar avontuur.
De ritmesectie met bassist Thijs Klaassen en drummer Wouter Kühne is übercool en speelt de pittige polyritmische en soms tegendraadse partituren met veel variatie in tempo met zichtbaar plezier. De jonge Kühne (geboren Nieuwedieper) uit Dirkshorn was onlangs al opgevallen als revelatie tijdens zijn optreden met Zilt, en het was nu wederom genieten van de onnavolgbare capriolen op zijn kit. Zijn fantastische fantasievolle spel op en met de cimbalen alleen al, is reden genoeg om hem te gaan zien, maar ook zijn dynamische bespeling van de trommels en pauken is geweldig.
Zijn kompaan, bassist Tijs Klaassen is van dezelfde klasse. Afwisselend spelend op de contrabas en de elektrische Fender basgitaar stuwt hij elk stuk met een soms sardonische grijns naar grote hoogten. De grote kracht van dit sextet schuilt ook in de kwaliteit van de drie blazers en de arrangementen ervoor, geschreven door Veneman. Samen ‘kleuren’ trompet, altsax en trombone heel fraai en ook tijdens sommige solo’s klinken de ondersteunende partijen van de twee anderen als een klok. Daar is veel aandacht aan besteed en dat is te horen aan de fraaie balans tussen de instrumenten.
Susan Veneman speelt opvallend relaxed op haar trompet, ogenschijnlijk zonder veel inspanning en wisselt snelle triolen af met langere melodieuze notenreeksen. Zij wisselt vaak van instrument, waarbij zij zich op de bugel het meest lijkt thuis te voelen.
Na de fraaie suite was het de beurt aan haar broer, trombonist Vincent Veneman, met een sterke compositie van zijn hand, Sonority. Hierin was er ruimte voor prachtige solo’s voor vrijwel de hele groep, maar gek genoeg niet voor zijn eigen instrument. In een lekker uptempo ritme speelden Blanchet en Klaassen adembenemende partijen. De laatste speelde zijn heerlijke solo op de elektrische basgitaar, stokstijf en droog voor zich uitkijkend. Het stuk werd met een mooi opgebouwde drumsolo van Kühne spetterend afgesloten.
Het mooie aan dit gezelschap is dat je zowel een sextet als een kwintet, als een kwartet, als een trio en ook nog een duo voor de prijs van één hebt. Zo zagen we een krachtig pianotrio dat een dampende performance gaf onder toeziende ogen van het trio blazers aan de zijkant van het podium, die hiervan ook ten volle genoten. Hierbij excelleerde Blanchet in een bruisende solo op een onontkoombare swing van drums en bas!
Maar ook altsaxofonist Jasper van Damme liet zich kennen als een fijne improvisator met een paar lange – schitterend opgebouwde – lyrische solo-exercities, die leidden naar een intense climax. Dat gebeurde dan weer met een kwartetbezetting. Heel mooi was ook de ballad, ook een compositie van eigen hand, die de bandleider, begeleidt door Timothy Blanchet speelde op de bugel, na een fraai sfeervol en meanderend intro van de pianist.
Op de bugel blaast Veneman haar mooiste tonen, warm en rond met een fijn vibrato. Suzan Veneman heeft in New York gestudeerd en zei zich graag te laten inspireren door haar idolen als Joe Henderson en pianist George Duke. Ze houdt ook erg van soul en funk en die voorliefde was duidelijk in de funky afsluiter van het concert, dat door Kühne lekker strak en straf – maar ook heel gevarieerd dynamisch – voortgestuwd werd om voor de laatste keer alle musici soloruimte te bieden met nu ook een mooie lange trombonesolo van broer Vincent.
De band nam de staande ovatie van het publiek dankbaar aan en de aanwezigen wisten dat de thuisblijvers een prachtig concert gemist hadden.
