JAZZKIA
‘Feestelijk het najaar in’ staat er op het affiche, maar het was nog gewoon een mooie, warme en zonnige zomerdag, toen trompettiste Saskia Laroo het podium betrad van JazzClub Nieuw & Diep.
Hoewel zij nog steeds de uitstraling heeft van een jonge vrouw, is zij al zo’n drie decennia actief op podia waar ook ter wereld. In de late jaren tachtig en vroege jaren negentig van de vorige eeuw deed ze regelmatig Den Helder aan tijdens de toen zeer drukbezochte jazzweekenden in de binnenstad. 11 jaar geleden deed zij onze stad de laatste keer aan op 11 december 2011, toen voor N&D in Studio 62. Nu was het ook een 11de en nog wel in september.
Op het einde van de laatste set besteedde ze nog op fraaie en ingetogen wijze – met een door haar vlak na de aanslag geschreven song – aandacht aan ‘nine eleven’, een gebeurtenis die nu al een eeuwigheid geleden lijkt te zijn en die bijna tot de vergetelheid lijkt te zijn veroordeeld door de huidige cumulatie van crises in de wereld.‘Lady Miles’ Laroo verscheen in een vrolijk, strak, blauw glitterjurkje op het podium van de kleine zaal voor een publiek van dik 70 mensen.
Achter de vleugel en een rode conga zat haar muzikale partner en husband, Warren Byrd uit Hartford, Kentucky en achter haar stond en zat haar ritmesectie, een geheel Friese aangelegenheid met Willem ‘William Smith’ Smit uit Sneek en Oeds Bouwsma uit Leeuwarden. Echte Frieslân Bop dus, want zo begon het kwartet met een lekker swingend bopstuk, dat een beetje deed denken aan de Miles Davis’ klassieker Miles, waarin de dame en heren zich meteen konden uitleven en warmspelen in solo uitstapjes. Een fijn en goed ingespeeld kwartet, dat was meteen duidelijk. Het spel van Saskia op trompet kennen we natuurlijk. Geen powerpartijen met schetterend hoog, maar mooi gedoseerde notenreeksen met een mooie warme toon. Zij speelde op enkele nummers ook altsax, hetgeen haar niet onverdienstelijk afging. Warren Byrd bleek een fijne pianist, die inderdaad deed denken aan zijn grote voorbeeld Thelonious Monk. Niet met diens tegendraadse intervallen, maar wel qua dosering, timing en voicing. Geen notenbrakerij, maar mooi geplaatste krachtige akkoorden, die funk en blues ademden. Korte puntige solo’s werden er gespeeld door alle musici.
Oeds Bouwsma speelde heerlijk stuwende baspartijen als begeleider en ook zijn solo’s hadden een hoog octaangehalte. Zijn ritmische kompaan ‘William Smith uit Snits deed niet voor hem onder en gezamenlijk zorgden ze voor een lekker ‘bedje’ waarin het echtpaar Byrd/Laroo zich kon wentelen.
Saskia is – hoe ervaren ook – nog steeds een ontwapenende frontvrouw, die in sappig Amsterdams en soms lekker lijzig haar aankondigingen deed. Het is behoorlijk toegankelijk jazz wat de pot schaft en er wordt steeds meer bij gezongen! Alleen of samen met Warren in duet werden veel stukken ook gewoon liedjes, als er na een lange instrumentale aanloop gewoon werd vervolgd met gezongene refreinen. Byrd maakte indruk met zijn unisono met piano en scat gespeelde solopartijen. Het kwartet speelde louter eigen songs van Byrd en Laroo apart en een aantal gezamenlijke composities. Van hun duo album werden een paar stukken gespeeld zonder ritmetandem, waarvan er één oorspronkelijk een balletstuk bleek te zijn, die Byrd in opdracht had geschreven. Er was een ode aan de ‘saaiste stad van de VS’, Hartford, en eer betoond aan ‘de veel te jong gestorven trompettist’ Roy Hargrove en saxofonist John Coltrane.Byrd heeft een mooie zwarte stem met een fijn donker timbre. In één lied mocht hij ook lekker uithalen in de hoogte. Saskia vertelde daarbij trots dat de jonge Warren Byrd ooit een carrière als operazanger had geambieerd, alvorens toe te treden tot de orde van de jazz.
Saskia speelt regelmatig met de beker, waaraan zij haar eretitel Lady Miles te danken heeft. Vooral met de beker bewerkt zij het trompetgeluid met elektronische effecten echo en wah wah, die aan een riem om haar middel hangen. Het is natuurlijk knap dat ze de trompet dan met één hand bespeeld en met de andere omstandig aan de knopjes aan haar riem zit te draaien, maar uw recensent denkt toch, dat dat wel een beetje ten koste gaat van haar spel. Natuurlijk, je vergroot zo je palet en kan een breder en meer sfeervol geluid neerzetten dan ‘droog’, maar soms lijkt het niet meer dan een gimmick. Zij plaagde het publiek een beetje met haar soloparodie op free jazz en ‘piep knor’ met behulp van haar elektronische speeltjes, maar gelukkig ging ze – heel verstandig, het leek nergens naar – snel weer over in een lekkere groove. Want, dat kan deze band het beste, swingende Latin, bossa en bop met strakke breaks en puntige solo´s.
Het concert werd feestelijk afgesloten met een door de hele tent meegezongen en geklapt refrein Jazz Party! Saskia refereerde in haar aankondiging nog aan het huidige sombere gesternte met haar mantra Things Are Getting Better! Ach ja, optimisme is goed en muziek zoals van Jazzkia kan ons daarbij helpen. Saskia en haar Jazzkia weten ook hoe je een feestje beëindigen moet. Met een selfie van band met publiek.
Tekst Gerard Hoekmeijer I Foto’s Joop van de Water
