Roda da Holanda – Kleine Zaal Theater de Kampanje
Het zou nog mooier zijn geweest als bij de eerste aangeslagen akkoorden op de cavaquinho, de zon was doorgebroken, maar die scheen al volop. Wel brak er bij iedere aanwezige een lach door, die de hele middag zou blijven hangen. Want dat is het wat het zevenkoppige gezelschap, dat onder de welluidende naam Roda da Holanda (spreek de R niet uit!) optreedt, te weeg brengt.
De cavaquinho, een soort ukelele, maar dan dikker en met metalen snaren, bespeeld door Marijn van der Linden leidde meestal het feestje in met zijn dwingende, felle klank. Daarna brengen achtereenvolgens gitarist Daniël Montes en bassist Nathan Klumberbeek de structuur van het lied aan. Als daarna Léo Da Villa Matilda zijn arsenaal aan percussie in actie zet en drummer Udo Demandyt invalt, is het feest compleet.
En dan verschijnt de koningin van het bal, zangeres Femke Smit, met een stem die iedereen bij de lurven pakt: krachtig, helder en zuiver. En warm.
Al bij binnenkomst in de zaal, voelt het publiek aan, dat het een bijzondere middag wordt. In het midden staat een lange eettafel met stoelen en zeven couverts aan percussiespul. De muziekafdeling van Rataplan? De opslag van de Josti Band? Het had zomaar gekund. Rond de tafel staan stoelen en wat hoge tafels, voor de rest is het leeg. Wat moet dat worden, denk je dan.
Maar frontvrouw Femke Smit maakt meteen duidelijk wat de bedoeling is: vandaag is zitten er niet bij – alléén gehandicapten en gewonden krijgen toestemming. De rest moet dansen! En verdomd, dat gebeurt ook nog! Jazzpubliek dat danst?!! In geen duizend jaar. Maar zondag 18 mei 2025 gebeurde het. Ik knijp voor alle zekerheid nog even in mijn vel, maar nee hoor, echt iedereen danst! Me too.
De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen, dat er opvallend veel dansers van Braziliaanse komaf op de dansvloer zijn. Zij kwamen van heinde en verre om te genieten van deze Braziliaanse sambatraditie. Op zwoele zomeravonden samen met familie, vrienden en buren rond de etenstafel en dan pakt de ene een gitaar, de andere een sambabal en de heupen vieren feest.
Uw recensent heeft weinig kaas gegeten van Latijns Amerikaanse ritmiek, maar heeft wel aan den lijve ontdekt wat dat doet. Zachtjes mee wiegen en je bent in de wolken. Je gaat ook gewoon luidkeels meezingen in het Portugees, nou ja fonetisch dan. Want dat is de magie van deze muziek en zeker op de uitnemende wijze waarop Roda Da Holanda die uitvoert. Het is hartverwarmend en ook nog eens geestelijk verkwikkend.
Als La Femke al zingend opstaat en zich met weidse armgebaren omdraait naar alle richtingen, doet iedereen er nog een schepje bovenop, door nog heviger met de kont te draaien, met de handjes in de lucht. Ja, we dansten de samba!
Dit is natuurlijk gewoon volksmuziek. Muziek met een lach en een traan, zoals Femke Smit ons uitlegt. De melancholie ligt altijd verscholen tussen de vrolijkheid en steekt soms zomaar het kopje op. Bassist Nathan Klumberbeek neemt soms de voorzang van haar over, waarbij Smit haar fraaie tweede stem laat horen.
Ook gitarist Daniël Montes en percussionist Léo da Villa Matilda versterken regelmatig de samenzang, waarboven die machtige (mezzo)sopraan van de leading lady uittorent: kippenvel!
De jonge – voor saxofonist Lucas Santana – invallende trombonist Samuel Wang speelt de inleidende melodie en ook de meeste solo’s, terwijl er ook te genieten valt van virtuoos unisono samenspel van gitaar en cavaquinho.
In de percussiehoek stond een opvallend, op een kunstkerstboom gelijkend apparaat, dat met twee handels bediend werd en gebruikt voor nog wat extra ritmisch geruis. Percussionist Léo vertelde me later dat een vriend dit twintig jaar geleden voor hem gefabriceerd heeft. Mij leek het ook zeer geschikt voor een ouderwetse luilaknacht.
Nathan Klumberbeek zet nog spontaan een Nieuw&Diep Samba in en dan is deze heerlijke Braziliaanse zomermiddag helaas zo weer voorbij.
