JazzClub Nieuw&Diep – Kleine Zaal Theater De Kampanje
Er moest weer driftig met stoelen worden gesjouwd afgelopen zondag in Jazzclub N&D. Dat is natuurlijk goed nieuws voor de organisatoren en de musici, nou ja voor iedereen eigenlijk. Misschien is deze grote toeloop van publiek te verklaren door de eindeloos vallende regen van de afgelopen tijd: een onstuitbare behoefte aan zon. En dan is Nueva Manteca natuurlijk de best mogelijke remedie tegen depressie en sacherijn.
Een uitnodiging uit Israël tijdens de donkere coronadagen om deel te nemen aan een eerbetoon aan Leonard Bernstein, bracht saxofonist Ben van den Dungen op het idee om het geesteskind van wijlen Jan Laurens Hartong, Nueva Manteca weer tot leven te wekken.
En wat was het heerlijk om ondergedompeld te worden in het warme bad van de Latin Jazz! Manteca-veteraan van den Dungen had een geheel nieuw sextet samengesteld. Het podium van Jazzclub N&D werd zondag bevolkt door musici uit Duitsland, Uruguay, Venezuela en ‘de Schilderswijk, Den Haag’. De Hagenees is natuurlijke bandleider van den Dungen, die nogmaals het muzikale motto van Art Blakey benadrukte: ‘op jazz moet je kunnen dansen en er moet blues in zitten’. Drumlegende Art Blakey en zijn Jazz Messengers stonden centraal in dit optreden. Een aantal favoriete Blakey tunes kregen een passend Latin arrangement, veelal geschreven door pianist Marc Bischoff.
Geopend werd er echter met een Miles Davis ‘kraker’ All Blues, die zich prima voelde in het Latin bad. Oscar Cordero was nog wel wat zacht in de geluidsmix met zijn gedempte trompet, maar de toon was meteen gezet: dit kon wel eens een heerlijk middagje worden. En dat werd het ook. De band speelde met passie, zoals het hoort en bleek louter uit uitmuntende musici te bestaan.
Na All Blues werd er nog zo’n hit gespeeld. Moanin’ van pianist Bobby Timmons klonk als een klok met de beroemde openingsriff in het lage pianoregister – unisono met de contrabas van Samuel Ruiz. De trompet van Cordero smolt harmonieus samen met de tenorsaxofoon van de bandleider en de percussie knalde er lustig op los, als Spaanse pepers in de salsa. Het chorus klonk feestelijk en er werd afwisselend gesoleerd dat het een lieve lust was. Oscar Cordero bleek een fantastische ‘vervanger’ te zijn van oerlid en oud-Nieuwedieper Jarmo Hoogendijk en ook pianist Marc Bischoff en bassist Ruiz gaven hun solistische visitekaartjes af. De eerste bleek direct een lekker, los spelende specialist te zijn in klavierlatijn. Chuco Valdez! Hij wisselde virtuoze, losse notenreeksen af met een spervuur aan krachtig geplaatste akkoorden. Tijdens Moanin’ werd de zaak ‘beklonken’ en het publiek wist genoeg: dit wordt genieten vanmiddag en misschien dacht iemand daarbij wel: en dát voor 15 euro’s!?
Van den Dungen, die vooral in het begin van de set vaker van riet wisselde dan een kameleon van kleur, is ook een geroutineerd bandleider, die lekker los alles aan elkaar praat met het publiek. Van Bernsteins West Side Story werd Tonight – het ultieme liefdeslied – gespeeld, uiteraard in Latin verpakking. Het stuk werd ingezet met een fraaie, omfloerste solo op de bugel van Cordero, maar net voordat uw recensent aan een zakdoekje zat te denken, barste het stuk open in een fijne Latin groove, waarin we getrakteerd werden op fraaie solo’s. Van den Dungen gaf zijn kompanen veel ruimte, maar hij maakt zelf zijn status als een van de grote saxofonisten van nu met elk van zijn bijdragen waar. Het gemak waarop hij het gehele kleppenspectrum van zijn tenor beheerst en combineert met een heldere frasering en intonatie is indrukwekkend.
Een hoogtepunt in deze missa Latin was Bennie Golsons Blues March. Ik hoor kritische geesten al verzuchten: wel veel oude en overbekende meuk vandaag, maar ook deze oude en bekende meuk klonk zo fris als een hoentje in het aangemeten salsa verenpak. Talloze keren zat het publiek op het puntje van de stoel – er was echt geen ruimte om te dansen – bij de spannende ostinato’s van piano en bas tijdens de duels van drummer Enrique Firpi en congamaestro Nils Fischer.
Er stond een sextet op het podium, maar je zag ook drie duo’s, want niet alleen Firpi en Fischer hielden elkaar goed in de gaten, maar ook pianist Bisschoff en bassist Ruiz deden dat en speelden fantastisch getimede passages en accenten samen. De ogenschijnlijk bescheiden ogende slagwerker Enrique Firpi – volgens van den Dungen de aardigste kerel van het stel – bleek een geweldige stylist, die soms ingetogen naast het geweld van Fischer zijn trommels en cimbalen beroerde, maar als puntje bij paaltje kwam, ook als een beest zijn kit ervan langs gaf.
Het ‘derde duo’, de blazers speelden niet alleen hun afwisselende solo’s, maar imponeerden ook met hun harmonisch gelaagde samenspel. Van den Dungen bleek vooral liefhebber te zijn van de Messengers met Wayne Shorter en Freddie Hubbard en dat resulteerde in een uitvoering van Prince Albert, welk een ode is van Shorter aan pianist Bud Powell, die eigenlijk Albert heette.
Er werd afgesloten met Are You Real, ook van Bennie Golson en volgens van den Dungen ‘een zouteloos stuk’. Nou, het bleek in hun versie het tegendeel te zijn. Dit was het meest gepeperde stuk muziek van de middag en het was al zo heet. Het stuk werd gespeeld in de hoogste versnelling. De solo’s wisselden elkaar in een enorm tempo af, waarbij vooral die van pianist Bischoff imponeerde. Hij hamerde zijn akkoorden in onnavolgbare snelheid op het arme klavier, met bij vlagen waanzinnige syncopen. Het nummer kwam tot een – bijna orgastische – apotheose van spetterende percussie tot stilstand. Een terechte staande ovatie en een korte maar hartverwarmend encore sloten dit feest passend af.
Uw recensent kan zo wel weer een paar weken regen hebben.
