Michiel Stekelenburg Trio Onoda in JazzClub Nieuw&Diep op zondag 20 november 2022
Wat direct opviel na een eerste blik op het podium na binnenkomst in Jazz Club N&D, was de zwarte, helse machinerie, die rechts van het drumstel was opgesteld. Vol met vreemde slangen, bedrading en zelfs twee autokrikken. Was dit het laboratorium van dr. Caligari? Of het toevluchtsoord van Quasimodo? Nee, het bleek een oud hammondorgel van het type A100, dat met kunst- en vliegwerk getransformeerd was naar de 21ste eeuw.
Trio Onoda is qua bezetting een traditioneel jazzorgel trio met orgel, gitaar en drums, zoals dat populair werd begin jaren zestig met Jimmy Smith, Jack McDuff, Kenny Burrell, George Benson en Grant Green. Het genre werd ook wel souljazz genoemd en er zijn nog steeds legio ensembles actief in dat genre, ook in Nederland. Denk aan Montis Goudsmit & Directie, of Rob Mostert. Trio Onoda is echter van een andere orde en tapt uit andere vaatjes. Het is gevormd rond gitarist Michiel Stekelenburg, van wiens hand ook alle composities zijn. De muziek van dit trio is meer melodieus en heeft geen enkele binding meer met de zwarte roots van de jazz. Ja, het is jazzrock, maar je zou het ook makkelijk kunnen onderbrengen in het schap progrock. De composities zijn voornamelijk gecomponeerd op de gitaar, maar in de uitwerking speelt het majestueus klinkende orgel van Arno Krijger een belangrijke rol. Zo klinken vrijwel alle stukken als miniatuur (qua tijdsduur) symfonieën.
Michiel Stekelenburg opende het concert met een prachtige pastorale solo op zijn warm klinkende Gibson ES gitaar, waarna geleidelijk orgel en drums zich in de ontluikende, meanderende melodie lieten opgaan. Hoewel Trio Onoda niet een groove-gericht ensemble is, speelt slagwerker Jasper van Hulten een prominente rol in het geheel. Hij brengt lucht en lichtheid met subtiel getwinkel op zijn bekkens en cymbalen, maar ook structuur, kracht en swung in de composities.
Onoda is de titel van hun laatste album op CD en tevens de naam van de band. Stekelenburg lichtte de keuze voor die naam nog uitgebreid toe. Hiroo Onoda was de Japanse soldaat, die tot ver in de jaren zeventig in zijn eentje standhield in de jungle op de Filipijnen, in de vaste overtuiging dat WOII nog niet was afgelopen. Standvastig tegen de stroom in je eigen ding blijven doen, aldus ook het motto van de jonge gitarist. Stekelenburg speelt prachtig gitaar, zowel solo als in zijn begeleidende partijen met fraaie arpeggio’s en uitgekiende ‘voicing’. Zijn geluid is elektrisch, maar altijd warm en hier en daar licht vervormd. Hij gebruikte een flinke bak met effectpedalen, maar zeer gedoseerd. Onoda bleek een fraaie, dromerige sfeertekening te zijn, waarin Arno Krijger zijn zwelpedaal subtiel gebruikte om zijn orgel in de melodie te vlechten. Het tweede nummer met de toepasselijke titel Steroids, kende een lekkere strakke stuwende ritmiek, waarin Jasper van Hulten zijn kwaliteiten kon etaleren. Hierin ook uitstekende solo’s van Stekelenburg – vloeiend en virtuoos – en Krijger. Fijn stuk! Lekker kort ook, trouwens. De heren hadden de smaak nu te pakken en met Keyser Söze (ook Yuri Honing speelt een stuk met die titel) werd er nog een tandje bijgezet, zodat hier echt sprake was van jazzrock. Opgejaagd door een furieuze van Hulten en de vloeiende voetbaspartij van Krijger (letterlijk een walkin’ bass op fleurig gespikkelde sokken!), konden Stekelenburg en Krijger losgaan op hun instrumenten.
Een hoogtepunt was ‘As We Grow’, een zorgvuldig opgebouwd sfeerstuk waarin orgel en gitaar voorzichtig om elkaar heen kronkelden om elkaar al tastend te vinden in een prachtige symfonische symbiose, om daarna met toenemend drumgeweld naar een bijna bombastische climax toe te groeien: chapeau heren! Een ander hoogtepunt bleek geïnspireerd te zijn door Chinese eetstokjes: Consecotaleophobia! In een hectisch hink-stap-sprong ritme, door van Hulten en Krijger zeer strak samengespeeld, trok Stekelenburg van leer op zijn Gibson, waarbij hij ons ook een blik gunde in zijn gitaarkeuken met toch ook Wes Montgomery in de voorraadkast. Het stuk vond zijn apotheose met een geweldige drumsolo van Jasper van Hulten in een furieus ostinato. Daar lust uw recensent wel pap van.
Het publiek, waarvan de gemiddelde leeftijd flink omlaag werd geschroefd door de aanwezigheid van een baby en een kleuter, vond het allemaal prachtig en reageerde navenant. Complimenten trouwens voor de kinderen (of de ouders?), want zij waren heel zoet en werden zodoende een afreis naar Spanje in de zakken van Gevlekte Piet bespaard, want daar liepen er een paar dozijn van rond in De Kampanje. Halverwege de tweede set bekroop me wel het gevoel dat het wat al te wollig werd. Ik hoorde zelfs symfonische rock – Camel! – voorbijkomen. De muziek bleef overigens prachtig, maar ik miste wel het beloofde ‘rauwe randje’. In deze set was Slow een uitschieter. Een prachtig orgelthema met een heerlijke strummende slaggitaar en geweldige drumfills. Zelden klonk een Hammond mooier in JazzClub N&D, hulde ook aan het uitstekende geluid van André Woestenburg. Mist bleek een schitterende afsluiter van het concert: repeterend orgelthema en vloeiende arpeggio’s op de gitaar – heel filmisch.
Ondertussen was het gaan miezeren buiten, maar uw recensent kon dankzij de prachtige muziek van Trio Onoda toch met een warm gevoel op weg naar een gastvrij etablissement voor een exotische maaltijd (zonder spekjes).
Tekst Gerard Hoekmeijer, Fotografie Joop vd Water, Fred Geldermans en Petro vd Herik
