GUMBO KINGS op zaterdag 29 oktober 2022 in JazzClub Nieuw & Diep
Een publiek van slechts 40 zielen! Een dieptepunt in de historie van N&D. En dan ook nog in de Stadshal, waar met gemak 2000 man in kan. De nachtmerrie voor elke organisator en vooral ook heel onprettig voor de optredende artiesten. Maar, het hoort er allemaal bij. Misschien was het toch niet zo’n goed idee om als afsluiting van het Helderse Gitaarfestival 2 acts tegelijk te laten optreden. Iets te veel van het goede voor Den Helder? Toch werd het een heel aangenaam optreden. De heren van Gumbo Kings bleken niet in hun schulp te kruipen voor zo’n klein publiek in een te grote zaal. Er moet wel bij worden gezegd, dat men deze zaal met wat geschuif van gordijnen in een handomdraai kan omtoveren tot een redelijk sfeervolle zaal. Niet alleen de band deed zijn best er het beste van te maken, ook het publiek liet zich niet onbetuigd en reageerde van welwillend tot enthousiast op de verrichtingen van de jonge band.
De door uw recensent verwachte blues rock met New Orleans funk liet zich niet makkelijk herkennen. Er werd nauwelijks iets gespeeld dat op blues leek, terwijl het spel op de blues harp van zanger Boy Vielvoye toch echt geworteld is in het blues universum van Little Walter en Howlin’ Wolf. Zijn gemeen ronkende spel op de diatonische mondharmonica – in de blues branche de blues harp – is een van de sterkhouders van deze Gumbo Kings.
Maar er is meer: gitarist (en ook zanger) Marc Jansen heeft een karakteristiek eigen geluid en stijl. Uit zijn oude semi-akoestische Harmony jazzgitaar weerklonken scherpe licks, vaak stevig in de galm gegoten, mooie gebroken akkoorden en deed mij vaak herinneren aan de surfgitaren uit begin jaren zestig, maar ook aan de rockabilly uit diezelfde tijd. En het kwam niet alleen door hun podiumoutfit van tuxedo’s (de ‘gangsterpakken’; de schoenen van gitarist Jansen!) uit de fabulous fifties, die me terugvoerde naar dit decennium. Dat deed de muziek ook.
Toetsenman Thomas Hanenberg speelde daar ook een rol in met zijn op een rommelmarkt gekochte Philips Philicorda orgeltje. Op zulke momenten hoorde je dan een flard van The Doors. Hanenberg kreeg een prominente rol in de muziek van de band; zo kreeg hij regelmatig veel speelruimte voor solistische uitstapjes op zijn – wel moderne – hammondorgel, waaruit hij ook Glockenspiel klanken kon oproepen. Of een heerlijke solo op een vervormde Fender Rhodes piano.
Bassist Jonne Venmans en drummer Remon Hubert zorgden op adequate wijze voor de juiste grooves voor het originele repertoire met louter eigen songs. Deze worden waarschijnlijk geschreven door de twee zangers Vielvoye en Jansen, zeg maar de Lennon en McCartney van de band. Vooral de door Marc Jansen gezongen (en geschreven?) liedjes waren qua opbouw en sfeer heel bijzonder en nauwelijks in een stilistisch hokje te plaatsen, al drong er zich af en toe een flard gospel of soul op.
De door Boy Vielvoye gezongen (en geschreven?) liedjes hadden weer een ander karakter. Niet alle songs waren even sterk en soms klonk het wat gekunsteld, maar de muziek van deze band is werkelijk uniek te noemen in het huidige muzikale tijdsgewricht. Veel ‘vintage’ elementen: kleding, instrumenten (een 6-snarige Danelektro surfbasgitaar!), maar toch een fris origineel geluid. Knap gedaan heren! Sterk waren ook de momenten van samenzang, waaraan bassist Venmans een heerlijke doowop basstem bijdroeg. Gitarist Marc Jansen is geen gitarist die veel soloruimte vraagt, zijn spel staat geheel ten dienste van de songs en deed mij bij vlagen denken aan Booker T’s Steve Cropper, maar ook aan Jimmy Vaughan van The Fabulous Thunderbirds. Geen dik vervormd geluid, maar messcherp helder. Hij verzorgde op het einde van de 2e set een hoogtepunt met een mooi opgebouwde solo-exercitie. Ook de solo partijen op de ‘smoelschuif’ van Boy Vielvoye leverden fijne momenten op en hij wist als frontman toch maar mooi het publiek – vooral de dames dan – tot dansen aan te zetten en zelfs mee te laten zingen. En zo werd het toch nog een leuke avond met een prima optreden van een fijne band: Gumbo Kings.
Tekst Gerard Hoekmeijer – Fotografie Petro vd Herik en Fred Geldermans
