Jazzclub Nieuw & Diep – Horecaplein Stadshal Theater De Kampanje
Zondag 29 december 2024, het 200ste concert van Nieuw & Diep! Hoera!!
Het afro-Caraïbische Fra Fra Sound had de taak om dat heugelijke feit samen met het publiek op het goed gevulde Horecaplein van De Kampanje eer aan te doen. De groep rond basgitarist Vincent Henar (viert zelf komend jaar haar 45-jarig jubileum) kweet zich met zichtbaar genoegen van deze taak.
Geopend werd er met het vrolijk dansende Konso Doti, waarin de band liet horen wat we allemaal konden verwachten. Een intro met percussie, waarna de twee blazers het chorus inzetten, gevolgd door solo’s van beiden, afgewisseld met percussie breaks en herhaalde chorussen. Dat smaakte naar meer.
Daarna gingen we Fra Fra achterna de Sahara in met het sfeerstuk Les Yeux Des Tamashek. Ja, dit was duidelijk het ritme van kamelen in kalme draf, in een heerlijk wiegende cadans, waarop de jonge gitarist Andrew Moreno (Venezuela) zijn indrukwekkende visitekaartje kon afgeven met een prachtig uitgesponnen solo, waarbij je je waande onder een heldere nachtelijke sterrenhemel in de woestijn, hetgeen qua temperatuur wel klopte, want behaaglijk warm was het niet op het Horecaplein.
Na dit prachtstuk werd er een compositie gespeeld van de Zuid-Afrikaanse saxofonist en componist Joe Malenga, Uzisi. Bandleider Henar prees hem in zijn aankondiging als een inspiratiebron. Uzisi bleek een smaakvol stuk, door de band ingetogen gespeeld, met een fraai tweestemmig blazersarrangement. In dit stuk was er na knappe solo’s van trompettist Michael Simon en tenorsaxofonist Felipe Castro ook ruimte voor een mooi opgebouwde pianosolo van Robin van Geerke.
Met de ‘ode aan alle vrouwen’ Pikin Uma werd de set toch wat tam afgesloten. In de pauze viel bij aardig wat mensen te horen dat ze toch meer dansbare Caraïbische vreugde hadden verwacht, misschien vanwege de in het persstuk aangekondigde ‘feestelijke Caraïbische dansmuziek’.
Na de pauze begon de band veelbelovend met het lekker springerige Was Futu. De muziek van Fra Fra Sound drijft in belangrijke mate op de stuwende en knorrende basgitaar van Henar, die meestal bestaat uit langdurig herhaalde baspatronen en riffs, die samen met het spel van de andere leden van de ritmetak tranceachtige grooves opleveren.
Blikvanger is daarbij percussionist (en zoon van de medeoprichter van FFS), naar de prachtige naam Fantison Araby O’Bryan luisterende bespeler van allerhande West-Afrikaanse Djembés en aanverwant percussiespul. Deze O’Bryan junior speelde fantastisch snelle rally’s op zijn trommels, die naadloos pasten bij het strakke, dynamische drumspel van zijn kompaan Urvin Robinson. Het was ook goed te zien dat ze elkaar goed in de gaten hielden en elkaar steeds weer uitdaagden.
Heel knap is ook het samenspel van pianist Geerke met gitarist Moreno. Beiden spelen eigenlijk weinig akkoorden, maar weven een grote verscheidenheid aan ondersteunende melodielijnen met tegen-melodieën aaneen, welke soms ook weer goed voegen met de baslijnen. Ja, voor de echte muziekliefhebber was er veel te genieten.
Hoogtepunt was wat mij betreft een compositie van Michael Simon, die ingeluid werd met een door het publiek massaal meegeklapt ritmisch thema: klap klap klap – klapklap. Hierover speelden de blazers het fraaie chorus en ‘zoomde’ de percussie in waarbij zich een onbedwingbare swing openbaarde, waarop het heerlijk soleren bleek.
Trompet, piano en een heerlijk krachtige tenorsaxpartij van Felipe Castro (Venezuela) gingen vooraf aan een werkelijk magistrale solo van gitarist Moreno. Zijn spelstijl is met niemand te vergelijken, bijna alles is singlestring gespeeld, melodieus, virtuoos, met oneindig veel variaties aan patronen en notenreeksen in een fraai opbouw qua sfeer, alsof hij strooide met schitterend sterrenstof, want zo hoorde ik die klanken uit zijn Gibson ES. Kippenvel! Deze Andrew Moreno kreeg dit jaar de Erasmus Jazzprijs en speelt onder andere met Tineke Postma, ik wil maar zeggen: houd hem in de gaten!
Heerlijk was ook het knallende drum en percussieduet van Robinson en O’Bryan, waarna wij aan het einde van dit prachtige stuk ook weer mochten meedoen: klap klap klap – klapklap.
Ondanks alles werd er toch niet gedanst op het Horecaplein. Schande! Gelukkig kreeg het deel van het publiek dat voor de kaseko was gekomen toch nog waar voor het geld. Badjie is een standard uit de canon van de in de jaren vijftig van de vorige eeuw ontstane Surinaamse jazz. De percussie ratelde en knalde alsof het een lieve lust was, Robin van Geerke geselde het klavier met ferme touchés, waaruit de calypso opsteeg, de blazers regen hun gierende solo’s afwisselend aaneen, terwijl Andrew Moreno zijn gitaar staccato liet gillen. De basgitaar van Vincent Henar ronkte en knorde ondertussen van vreugde en er werd gedanst!
Op naar het 201ste concert.
