JazzClub Nieuw&Diep – ‘Horecaplein’ Theater De Kampanje
Het bleek al direct een schot in de roos te zijn om de zes ‘jonge honden’ van Cavolo Nero het jazzseizoen te laten afsluiten. Het Horecaplein was goed gevuld en bood een sfeervolle aanblik en het publiek bleek precies hetzelfde te willen als de band: een feestje bouwen. Zo tussen de Kerst en Oud en Nieuw moeten de heupen gewoon even los en de voetjes van de vloer. Geen moeilijk gedoe graag, maar lekker losgaan! Een feestelijke afsluiting van een toch al geslaagd jazzseizoen met topconcerten van o.a. Eric Inekes Frans Elsen Factor en Nueva Manteca.
Cavolo Nero – een Toscaans gerecht met ‘zwarte kool’ – kun je niet echt als jazzact beschouwen met hun vrolijke mix van afro-beat en disco, maar toch werd er wel degelijk gesoleerd door de beide gitaristen en de toetsenman. Cavolo Nero is het product van de Herman Brood Rock Academie en Corona. De heren halen hun inspiratie zoals veel andere jonge bands als Jungle By Night, bij oerbron van de jazz en de blues, Afrika. De afro-beat van Fela Kuti, de Ghanese Highlife. Maar ook is het Texaanse trio Khruangbin duidelijk een grote invloed. Bij die band zijn invloeden uit de soul en psychedelica te horen.
Cavolo Nero gaf al meteen bij het eerste nummer – hun single uit 2022, Seaweed – hun vrolijke visitekaartje af: een eenvoudig themaatje op gitaar ingezet door Jens Dortmans, waarover zijn collega gitarist Jelle Crooijmans een ander patroontje drapeert, daarbij ondersteund door zwevende akkoorden van toetsenist Boudewijn Snijders. Als de ritmesectie met Chris Walthaus op basgitaar, Daan van de Ven op drums en Omar Beganovic op percussie één voor één invalt dan ontstaat er een heerlijke groove, luchtig maar ook tranceachtig door de continu repeterende patroontjes. Om mogelijke verveling te voorkomen wordt deze constructie opgeleukt met 3-stemmige zangpartijen van Walthaus, Crooijmans en Snijders en melodieuze korte solo’s op toetsen en gitaar, vaak met gebruikmaking van het wah-wah pedaal. Ook variatie in dynamiek en ritmische breaks horen bij het palet van de band.
In het tweede liedje Voulez Vous wordt een effectloop met Franstalige voordracht gebruikt als intro, waarna Chris Walthaus met een vette basriff de toon zet en zijn kompanen daar gretig op inhaken.
Onder leiding van de uitstekende drummer Daan van de Ven is het allemaal ‘four on the floor’ wat de pot schaft, met af en toe enige ritmische verschuivingen en tempowisselingen om de dansers ‘lekker’ op het verkeerde been te zetten. Want er werd gedanst, eerst nog wat schuchter door enige dames aan de zijkant van het podium, maar na de oproep van gitarist en zanger Jelle Crooijmans, om toch vooral vlak voor het podium te komen, baanden steeds meer danslustigen zich een weg richting podium en wierp eenieder de laatste schroom van zich af.
Bij Zwarte Kool gaat het dus niet om complexe akkoordenschema’s, ingenieuze melodieën of virtuoze solo-exercities, maar om de eenvoud van simpele melodielijntjes op de hartslag in vierkwartsmaat. Toch creëert de band hiermee een heel mooi gelaagd geluid, die niet alleen verleidt tot dans maar ook tot meezingen met de vaak olijke koortjes.
Na de pauze stroomt de dansvloer meteen weer vol en gaat het feest onverdroten door. Oud en jong, vrouwen, mannen, vrienden en vriendinnen swingen zich in het zweet tijdens liedjes die ook qua titels Afrika aandoen: Gobi, Oase/Nightshade, Mangrove.
Muzikaal valt er toch ook het een en ander te genieten: de synthesizer solo van Boudewijn Snijders bijvoorbeeld en vooral ook de fijne wah-wah solo’s van gitarist Jens Dortmans. Fraai ook de soms tweestemmige gitaarlijnen van Dortmans en Crooijmans, die uw recensent even terugbracht bij het prachtige concert van Wishbone Ash, recentelijk in de Victorie te Alkmaar.
De band speelt het hele concert lekker los met soms vette en strakke, dynamische breaks. De liedjes werden afwisselend aangekondigd door Walthaus en Crooijmans. Deze laatste wist ook nog even de zaal mee te laten zingen bij het liedje Mauna Kea.
In het afsluitende King’s Jam met percussionist Omar Berganovic nu vooraan op het podium, ranselend op zijn djembé, ging de zaal helemaal loos en kon men zich vrolijk opmaken voor de Oud en Nieuw viering. Cavolo Nero is het perfecte medicijn tegen wintersomberte.
