Sax veteraan Rinus Groeneveld (Blues Bastards/Advanced Warning) staat in de traditie van de grote tenoristen uit de bebop en hardbop. Met zijn doorgewinterde kwartet speelt hij een fijne selectie klassieke ‘vingerknippende’ standardjazz. Rinus Groeneveld speelde in het verre verleden regelmatig in Den Helder en had hier zelfs een fanclub opgebouwd, door zijn geweldige gedreven optredens in de roemruchte Galerie 33 aan de Spoorgracht. Tijdens Jazz at the Dockyard maakte hij dit andermaal waar.
Recensie concert Jazz at the Dockyard:
In de tot de glazen nok gevulde serre van Stoom had het Rinus Groeneveld Kwartet een ook werkelijk stomende eerste set neergelegd, waarbij de temperatuur tot grote hoogten werd opgejaagd. Good Old Rinus, geen grammetje vet zit eraan en zijn kleren ogen allemaal een maatje te groot, maar wat een geluid komt er uit die hoorn van hem. Een echte Hoorn des Overvloeds. Coltrane, Rollins, Gordon, ze kwamen allemaal wel een keer langs en met wat een gemak speelt deze oude vos zijn improvisaties. En wat een lekker bandje had hij mee! Nou ja bandje mag ik niet zeggen eigenlijk, dit was een band met grote B. Een ritmesectie met Steve Altenberg(drums) en Cees van de Laarse (basgitaar), die kan swingen maar ook zo funky is als de neten. En pianist Cajan Witmer, die van elke solo een prachtig verhaal maakte op zijn heerlijk klinkende Fender Rhodes. Standards als Filthy McCarthy, maar ook Pull Up To The Bumper van Grace Jones werden vol verve en fris van de lever gespeeld, waarbij het spelplezier ervan afspatte. Prima bas- en drumsolo’s. Niks geen ‘ouwe meuk’, zoals sommige dit noemen, dit is jazz zoals jazz moet zijn: vitaal en uitdagend. Het publiek hield in de tweede set haar hart vast, als Rinus al spelend een stoel beklom, want niet alleen fantastisch blazen, maar ook nog show maken – laat dat maar aan hem over. Zelfs een Jimi Hendrix parodie – ook leuk met een tenorsax – of gillende hoge noten met losse handen minutenlang vol houden, Rinus Groeneveld draait er zijn hand niet voor om. Nu nog met je tanden en op je rug, dacht ik nog even. Maar even later werd ik alweer ingepakt door een ontroerend mooie solo van Cajan Witmer. Rinus nam die prachtig over op zijn houten dwarsfluit.
