Jazzclub Nieuw & Diep – Stadshal Theater De Kampanje
Na Stadscafé De Keizerskroon in 2003 met het Eric Vloeimans Kwartet, Rialto Theater (2008) met Gatecrash en Windkracht 13 (2011) met Ramòn Valle waren we afgelopen zondagmiddag getuige van het vierde bezoek van trompettist Eric Vloeimans aan Den Helder. Dik 240 bezoekers wilden dit meemaken, hetgeen iets zegt over zijn populariteit. Deze keer trad hij op met zijn nieuwe ‘elektrische’ band Hotspot.
Vloeimans behoort al jaren tot de fine fleur van de Nederlandse jazz en staat ook buiten de grenzen in hoog aanzien. Hijzelf vindt het etiket ‘jazz’ al lang niet meer dekkend voor wat hij muzikaal allemaal doet. Althans, dat vertelde hij in een van zijn aankondigingen. Hij zoekt namelijk altijd verbindingen tussen stijlen en genres: van de improvisaties in de jazz tot interpretaties van klassiek, de invloeden van wereldmuziek, zoals uit de Balkan en zoals met Hotspot ook met funk en rock.
Hotspot bleek een heel fijn kwintet te zijn met op alle posities uitstekende musici. Geopend werd er met het pastorale sfeerstuk Terra Nova, met de omfloerste trompet van de maestro in de hoofdrol, die drijvend op een kalm deinend ritmisch waterbed een eenvoudig melodisch thema herhaalde met mooie contrapuntische accenten van toetsenist Sjoerd van Eijck. Vervolgens liet de band met het hectisch rockende Vic (van bassiste Phaedra Kwant) horen wat ze allemaal in huis heeft: heel veel!
Na een fijne solo van Sjoerd van Eijck – de jongste Hotspot – op de Fender Rhodes-piano kreeg het publiek al een eerste van nog talloos volgende, duizelingwekkende gitaarsolo’s van Jerôme Hol voor de kiezen. Hol behoort toch echt tot de internationale top als gitarist. Met jazz-skills, maar altijd met het geluid van de rockgitaar, in zijn geval de Fender Stratocaster, mét ‘pook’ dus! Een snarenvirtuoos, die razendsnelle notenreeksen aaneenrijgt en altijd wel met zo’n heerlijk gillende uithaal in de hoogte.
Een eerste hoogtepunt was wat mij betreft het als woestijnstuk aangekondigde Camel, ook van de hand van Vloeimans. Een langzaam opbouwend trompetthema met fraaie desertblueslicks van Hol. Maar ik hoor ook surf! Dick Dale! Gaandeweg zien we inderdaad een woestijn, een kale, dorre vlakte met cactussen en – te paard – Clint Eastwood met zo’n klein sigaartje tussen zijn verbeten strakke lippen. Ennio Morricone! Ondertussen gaan we in draf sneller en sneller in een vermomde zes-achtste wals, waarna Jerôme Hol een werkelijk fabuleuze solo speelt, waarin alle muzikale windrichtingen terug te horen zijn. In een hinkende driekwartsmaat wordt eer betoond aan ‘My Balkan Friends’ met een prachtige solo van Vloeimans, die zo met een warm, zinderend geluid toch ook doet denken aan een trompettist als Ibrahim Malouf.
Sjoerd van Eijck laat hierna in een fraaie solo zien wat een fijne pianist hij is op de Rhodes en ja, daar komt Jerôme al naar voren voor nog zo’n geweldige improvisatie. Lekker kort en snel achterelkaar gespeeld allemaal en uitmondend in een feestelijk afsluitend chorus. Het samenspel is vaak fraai met naast de trompetlijnen van de bandleider de tweede stem van de gitaar.
In Gusty Winds & Showers van de hand van basgitarist Phaedra Kwant komt daar nog een derde stem bij: die van haarzelf. Dat kleurt prachtig. Kwant heeft een mooie heldere stem en is bovendien een uitstekende bassist, die strak en met veel funky loopjes de ritmische basis legt samen met drummer Pascal Vermeer.
Deze laatste, die ik nog niet eerder aan het werk zag ontpopte zich tot de echte aanjager van Hotspot. Heerlijk dwingend, groovy en met veel power. Hem werd ook terecht een aantal solospots gegund, die er lekker uit knalden. Gusty Winds & Showers bracht ook een lang uitgesponnen, geweldige gitaarsolo, die het publiek tot extase bracht.
Opvallend was het spelplezier van de dame en de heren. Zij hadden er zichtbaar veel lol in en dat was te horen ook. Opvallend, zeker omdat Eric Vloeimans hier nogal een reputatie had opgebouwd van ‘een beetje moeilijk’. In zijn eerdere bezoeken aan Nieuwediep had hij zich laten kennen als nogal gevoelig te zijn ten opzichte van het ‘omgevingsgeluid’. Maar deze zondag niet. Er mocht zelfs gedanst worden, maar daar kwam dit publiek niet voor blijkbaar.
Eric had er deze keer echt lol in met leuke aankondigingen en anekdotes en hij probeerde ook steeds het publiek erbij te betrekken. En dat ging hem goed af. Zo was er een kleine quiz rond zijn compositie Jean-Pierre In The Caribbean. Welke ‘geleende’ themaatjes herkent u? Chopin of toch Miles Davis? Leuk ook, dat hij vertelde van een collega vernomen te hebben dat er in Den Helder ooit een jazzclub met de naam Nat & Diep was geweest, waar ‘buitenlandse zeelui naar Corrie van Binsbergen zaten te luisteren’.
Een hoogtepunt was ook het stuk Fløde van toetsenist Sjoerd van Eijck met mooie solo’s van Sjoerd van Eijck, Eric Vloeimans, een excellerende Jerôme Hol en een fraai intro op de fretloze basgitaar van Phaedra Kwant. Zij speelde ook een prima vette, vervormde bassolo in het stompende Hunting For What.
Het mooiste stuk van de dag, Koudougou is geschreven door drummer Pascal Vermeer (samen met van Krieken). Met een korte inleiding van de drums werden we swingend naar Afrika geleid, Burkina Faso in, met een heerlijk opwindend tweede deel vol met knappe solopartijen. Het publiek smulde en dwong een terechte toegift af. Een concert waar je vrolijk van werd.
