Jazzclub Nieuw & Diep – Kleine Zaal Theater De Kampanje
Alweer elf jaar geleden speelde saxofoniste Susanne Alt voor het eerst bij Nieuw & Diep, toen nog in Galerie Windkracht 13. Voor het concert had ik daar nog een gesprek over met haar en ze vertelde me dat ze daar een slechte herinnering aan had. ‘Oh ja, en waarom?’ vroeg ik daarop. Dat lag aan de drummer van dienst destijds (Jamie Peet!), zei ze. ‘Zijn spel stoorde me, het was net alsof er steeds iemand in mijn oor praatte, terwijl ik speelde’. Deze ontboezeming had ik niet verwacht, want voor ondergetekende was juist m’n eerste kennismaking met deze drummer een openbaring. Ik begrijp nu wel waarom ze toen wat afstandelijk overkwam, ze ‘zat niet lekker in haar vel’ die avond. Overigens was dat niet aan de muziek te merken, vond ik.
Nu kwam ze met een heel ander gezelschap musici naar Jazzclub N&D. En zeker niet de minsten: pianist Timothy Banchet, Thomas Pol op contrabas, Yoràn Vroom op drums en percussioniste Danique Kos behoren bij een nieuwe lichting talentvolle muzikanten. Susanne Alt brengt met deze tournee en de daarbij horende, pas uitgebrachte CD, een ode aan de in 2018 overleden Amerikaanse trompettist Roy Hargrove. Toch ook bijzonder: een rietblazer die eer betoont aan een trompettist. Tijdens het concert vertelde ze uitgebreid over haar bewondering voor Hargrove. De CD Royalty For Real heeft ze in New York opgenomen met de Amerikaanse musici James Hurt (piano/Fender Rhodes piano), Gerald Cannon (bas) en Willie Jones III (drums), waarvan er een aantal ooit deel uitmaakte van de bands van Hargrove.
Het concert begon echter met een stuk van een andere held van haar, altsaxofonist Charlie Parker, Au Privave, dat ondertussen behoort bij de Gouden Standaard van de jazz. Timothy Banchet ’s fraaie piano-intro zette meteen de toon en de rest volgde in een heerlijke bebopswing. Met een stevig riffende baspartij opende Thomas Pol daarna het eerbetoon aan Hargrove in het stuk Roy Allen. Susanne speelde daarop het thema met een pakkende, fraaie melodielijn. De band ondersteunt haar met strakke ritmische accenten van Vroom en Pol en stuwende pianoakkoorden van Banchet.
Deze laatste speelde ook een fijne solo, waarbij het opvalt dat zijn spel ogenschijnlijk ‘lekker los uit de pols is’, maar toch wel degelijk knap van opbouw. Dat kun je ook zeggen van het slagwerk van Vroom, die met het grootste gemak – zo lijkt het – maar wel in opperste concentratie zijn grooves neerlegt en zijn roffels afwisselt met vlijmscherp geplaatste syncopische klappen op de snare. Dat valt nog meer op in het tweede stuk Blue Notes & Fairy Tales, dat een behoorlijk complexe ritmiek heeft. In Bel Air Bop gaat het tempo lekker omhoog in een heerlijke – jawel – bebopswing met mooie solo’s van Banchet, Pol en Alt en ook een eerste spetterende solospot voor Yoràn Vroom.
Susan bespeelt haar sax met grote beheersing en produceert in haar solospel vaak lange aaneengesloten melodieuze notenreeksen, altijd met een mooie, warme toon. Soms bekruipt je het gevoel dat het wat al te beheerst is. Vlieg ’s lekker uit de bocht Susan, denk je dan: even buiten de lijntjes kleuren kan je spel best ten goede komen. In de aankondiging van Bel Air vertelde Susanne met warmte over haar ervaringen tijdens de NSJ Festivals in Den Haag, waar ze in de bar van dat etablissement meespeelde met talloze grootheden als Marcus Miller, die daar altijd na hun optredens gingen jammen met hun collega’s. En daar speelde ze ook met haar held Roy Hargrove, die ze vooral bewonderde om zijn ingetogen spel op de bugel.
Classy Cats, één van de vijf eigen composities op de CD, met veel breaks en tempowisselingen is een uitgelezen stuk voor percussioniste Danique Kos, die tot nu toe wel op een aantal nummers ingetogen meespeelde, maar hier pas echt de ruimte krijgt om haar kwaliteiten te openbaren. En dat deed zij met verve. Wonderbaarlijk dat zo’n toch wat teer ogende jonge vrouw met zoveel power haar conga’s en bongo’s te lijf gaat.
Alt leek gaandeweg het concert gelukkig steeds beter in haar vel te zitten (bravo Yoràn!) hetgeen leidde tot soms een beetje lange, maar wel charmante monologen, gericht aan het publiek. Zij sprak zichzelf af en toe bestraffend toe, om zich toch vooral in – en haar aankondigingen kort – te houden. In Hoagy Carmichaels befaamde ballad (o.a. Frank Sinatra), The Nearness Of You speelde zij een zeer fraai opgebouwde solo, maar op het einde van de tweede set met het titelstuk Royalty For Real kwam het kwintet ook echt op stoom en kwam er meer vuur in haar spel met lekkere hoge uithalen.
Met een ouder stuk How To Kiss werd er knallend afgesloten met fijne solo’s van alle bandleden en Susanne Alt die nu helemaal loos leek te gaan en het concert afsloot met een heel lange noot, heel hoog in de ruimte. Het publiek in de goed gevulde jazzclub genoot zicht- en hoorbaar en dwong nog een korte reprise af van het laatste stuk. Ik denk dat Susanne Alt wel met genoegen terug zal denken aan dit optreden.
